معنی بچه مچه - جستجوی لغت در جدول جو

لغت نامه دهخدا

(بَ چَ / چِ / بَچْ چَ / چِ نَ نِ)

طفل مورد علاقۀ مادر.

(بَ چَ / چِ / بَچْ چَ / چِ مُ دَ / دِ)

که بچه اش مرده باشد. ثکلی. (منتهی الارب) : مفرق، ناقۀ بچه مرده: مثل زن بچه مرده گریستن، سخت گریستن. بکاء کبکاء الثکلی.

(بَ چَ / چِ / بَچْ چِ دَرْ رِ)

دهی از دهستان جرگلان بخش مانۀ شهرستان بجنورد، کوهستانی، گرمسیر. سکنۀ آن 558 تن، شغل اهالی زراعت است. (از فرهنگ جغرافیایی ایران ج 9)

(بُ نَ مَ وِ)

دهی از دهستان منگرۀ بخش اندیمشک است که در شهرستان دزفول واقع شده است. و دارای 150 تن سکنه است. (از فرهنگ جغرافیائی ایران ج)

(کُ شَ دَ / دِ)

که بچه دهد. حیوانی که هنوز قابل زاییدن باشد. (ناظم الاطباء). که نتاج آرد. که بر تواند خوردن

((~. نَ نِ))

کنایه از آدم ترسو، بی کفایت و وابسته به دیگران

تنبل، لوس، ننر، نازپرورد، نازپرورده، بی کفایت، نالایق، بی شهامت، ترسو

بچه محلی، هم محل

صدای ناشی از غذا خوردن

قدم برداشتن متزلزل و سست کودک

سخن در گوشی، بگو مگو

صدای غذا خوردن

پیشنهاد واژه بر اساس جستجوی شما